پیچ و تاب غم فزاید انبساط از جویای تبریزی غزل 128

1 پیچ و تاب غم فزاید انبساط مرد را دل طپیدن دست گلباز است عاشق درد را

2 هر که تن را دوست دارد دشمن جان خود است به که افشانی ز دامان ذلت این گرد را

3 پشت و روی کار خود با چشم عبرت دیده است چون گل رعنا نخواهد آنکه سرخ و زرد را

4 امتیاز اهل تجرد را بود از کسر نفس نشکنند ارباب دفتر گوشهٔ هر فرد را

5 حاصلی جویا ز سرد و گرم عالم برنداشت هر که نپسندید اشک گرم و آه سرد را