غم عشقت دل ما را همیشه شاد از کمال خجندی غزل 472

1 غم عشقت دل ما را همیشه شاد میدارد چنین ملک خرابی را به ظلم آباد میدارد

2 مده تعلیم خون ریزی به تاز آن چشم جادو را که خود را اندرین صنعت نوی استاد میدارد

3 مرا از گریه بیحد مترسانید ای باران که گرگی اینچنین باران فراوان باد میدارد

4 ز خیل بندگان خود شمردی سرو بستانرا که خود را چون غلامان فضول آزاد میدارد

5 بدور قامتت برکنده باد آن چشم گونه بین که چون نرگس نظر بر سرو و بر شمشاد میدارد

6 به باد از خاک پای خود فرستم گفت پیک دل دو چشم از راه مشتاقی به راه باد میدارد

7 کمال این درد را زان لب دوائی ممکنست اما کجا شیرین بیغم را غم فرهاد می دارد