غم زمانه به سختی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 166

1 غم زمانه به سختی گرفته دامانم ز بی‌ وفایی این بخت سست پیمانم

2 ببسته بود به من بخت‌، این چنین میثاق که من بخوابم و اوخود بود نگهبانم

3 کنون بخفته مرا بخت و من چو مشتاقان نشسته بر سر او لای لای می‌خوانم

4 چو بخت‌ شوم مرا چرخ‌ بیند اندر خواب به روی غم غم دیگر نهد فراوانم

5 ایا سپهر طرب کاه غم‌فزای آخر ازین باده با شکنج غم مرنجانم

6 کنون به مشت توام من ولیک در مشتت مقاومت را سرسخت‌تر ز سندانم

7 به باغ نظم کنون همچو عندلیبم من صریر کلک بود دلنواز دستانم

8 بلی چو نقد هنر هست مایهٔ دستم از آن‌ جهت بود اینسان کساد دکانم

9 به دور دهر بخوشیده کشت امیدم به کلک و خامه بود گرچه ابر نیسانم

10 به روزگار بخشکیده خود لب ذوقم اگرچه هست کنون طبع‌، بحر عمانم

11 اگر به کلک من اندر نه ابر نیسانست به‌ صفحه پس ز چه رو در و گوهر افشانم

12 وگر به طبع من اندر نه بحر عمانست ز بهر چیست سخن همچو در غلطانم