زین گونه که دل به عقل از عرفی شیرازی رباعی 110

1 کوی عشق است این که در هر گام صد عاقل گم است تا قیامت جان فراموش است و این جا دل گم است

2 خود چه راه است این که در صد سال یک منزل نیافت آن که در هر نیم گامش طی صد منزل گم است

1 باز آتش غم دست در آغوش رخس ماست دشنام و طرب قفل گشای نفس ماست

2 جمازه ی ما تا به ره کعبه روان است رقصان همه از ذوق نوای جرس ماست

1 هر دم زند هوس به چراغ دگر مرا رسوا کند ز شکوه ی داغ دگر مرا

2 گو بوی گل بسوز دماغم که داده اند از بهر بوی دوست دماغ دگر مرا