برخاست دل ز سینه و پیکان از حزین لاهیجی غزل 281

1 برخاست دل ز سینه و پیکان فرو نشست تا پر خدنگ ناز تو در جان فرو نشست

2 بود از نوای من همه جا شعله ها بلند خامش نشستم، آتش سوزان فرو نشست

3 اشکم کمر به کینهٔ افلاک بسته بود مژگان ز گریه بستم و طوفان فرو نشست

4 برخاست موج شِکوه ولی دل ز تاب رشک دم در کشید و شورش عمّان فرو نشست

5 افسرده شد جهان، چو حزین از میانه رفت مجنون گذشت و شور بیابان فرو نشست