قیامت آن زمان از حکیم نزاری قهستانی غزل 127

1 قیامت آن زمان از خلق برخاست که شد حکمِ زمین با آسمان راست

2 بیا معلوم کن طیّ السّماوات ببین تا دابهالارض از کجا خاست

3 اگر برخیزی از خوابِ جهالت قیامت روشن و قایم هویداست

4 به نقد امروز اگر دیدی و گرنه نصیبِ دیگران دان هر چه فرداست

5 چو پیدا شد جمالِ مشعلِ حق که را با حاصلِ پروانه پرواست

6 تویی یوسف جمال خود نگه کن اگر آیینهء جانت مصفّاست

7 فرود آ پایهیی چند از طبیعت ثَرا اینجا که میبینی ثریّاست

8 سری دارم تهی دل پر محبّت محقّق را سخن در دُرّ معناست

9 که میداند که این فرهادِ مسکین ز شورِ عشقِ شیرین در چه سوداست

10 رضایِ دوست حاصل کن نزاری بهشتِ سرمدی اینک مهیّاست

11 مفرّح خوردگان عشق دانند که دردِ عشق را علّت مداواست