1 دل بیقرار عاشق نفسی قرار گیرد که تو در کنارش آئی وز خود کنار گیرد

2 تو بمن نمیشوی گرم و بداغ رشک سوزم چو بینم آتشی را که بجان خار گیرد

3 نه هر آنکه راه‌پیما گذرش بمقصد افتد که خدنک بر نشان جا یکی از هزار گیرد

4 چکنم بحکم گردون که فلک بود سمندی که ز سرکشی عنان را ز کف سوار گیرد

5 ز خرد چه بهره آنرا که کند ز عشق منعم که مکان کسی در آتش نه باختیار گیرد

6 غم و راحت جهانرا نبود بقا ندانم که کسی بغیر عبرت چه ز روزگار گیرد

7 ز غمش رسیده جانم به لب و دلم باین خوش که برون چو آید از تن ره کوی یار گیرد