جوش اشکم از شفق بر آسمان از جویای تبریزی غزل 293

1 جوش اشکم از شفق بر آسمان خوناب ریخت شیشهٔ رنگم شکست و بر زمین مهتاب ریخت

2 پرتوی از آتش خوی تر بر کهسار تافت از دل خارا شرر چون قطره های آب ریخت

3 دور از آن خاک سر کوبسکه می پیچم به خویش از جگر تا دیده اشکم رنگ صد گرداب ریخت

4 تا نسیم نسترن زار بناگوشت وزید شبنم از هر قطرهٔ اشکم در سیراب ریخت