آن قلندروَش که سویش از امیرعلیشیر نوایی غزل 134

1 آن قلندروَش که سویش دل به پاکی می‌کشد پاکبازان را به کوی دردناکی می‌کشد

2 هر الف کو می‌کشد بر سینه از مستی و حسن راستان را دل به سوی سینه چاکی می‌کشد

3 زین سبب شادم که شاید تیغ او بر من رسد چون برش بر هرکس از بی‌وهم و باکی می‌کشد

4 چون طبیب عشق خواند نام بیماران هجر زین مرض بر نام من خط هلاکی می‌کشد

5 هرچه از دورانت آید شکر بهتر ز آنکه چرخ جمله تیغ ظلم بر دل‌های شاکی می‌کشد

6 بلای عشق ز مردم گریخت ای فانی ولیک روی به ویرانه رهی آورد