میخانه از لعل لب تو پرشرو از اسیری لاهیجی غزل 128

1 میخانه از لعل لب تو پرشرو شور است مسجد ز تجلی رخت غرقه نورست

2 عکس رخ تو زآینه کون هویداست لیکن چه کند عامی بیچاره که کورست

3 در پرده ذرات جهان گر چه نهانی آن نیز بروی تو که از فرط ظهورست

4 حسن رخ تو ظاهر و پیداست ز عالم تابان همه ذرات ز مهر تو چو هورست

5 در ملک دل عاشق غمدیده چه گویم کز روح خیال تو چه شادی چه سرورست

6 هرکس که بجز کوی تو و روی تو جوید گر جنت و حورست که از عین قصورست

7 در مانده اسیری بغم عشق چنانست کز بود حود و دنیی و عقبیش نفورست