مشکل که به درد عشق از جهان ملک خاتون رباعی 57

1 شوقم به روی دلبر خود بی نهایتست زان رو که حسن روی بت من به غایتست

2 با من خطاب کرد که عاشق ترا که گفت دانم خطاب وی که ز روی عنایتست

1 سرو بستان خجل ز رفتارت شرم دارد شکر ز گفتارت

2 تا به چند ای نگار شهرآشوب می کُشم نفس و می کشم بارت

1 ای سرو چمن چو قامتت راست با ما تو بگو که آن چه بالاست

2 میلت سوی ما بدی همیشه این سرکشی تو از چه برخاست