دعاگو را توقّع از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 41

1 دعاگو را توقّع بود صدرا که چون عمری ترا دمساز گردد

2 بصد ترتیب و تشریف و نوازش ز دیگر بندگان ممتاز گردد

3 چو دارد مایه از خاک جنابت برفعت با فلک انباز گردد

4 نبود اندر خیال او کزینسان قرین فقر و جفت آز گردد

5 بچنگ گوشمال محنت اندر چنان ابریشم ناساز گردد

6 هنوزش هست امّیدی که ناگه در دولت برویش باز گردد

7 چو اقبال تو بر وی کرد اقبال سرانجامش به از آغاز گردد

8 گرش این آرزو گردد محقّق بدین درگاه با صد ناز گردد

9 وگرنه زین سپس زحمت نیارد بهم آن راه کامد باز گردد