آفت عرصه خاکی و مه افلاکی از آشفتهٔ شیرازی غزل 1139

1 خواستم حرف عشق ننگارم شورش آن لم یکن نبنگارم

2 مطربم باز پرده ای بنواخت که بیفکند پرده از کارم

1 بر گل آن سنبل مشکین که فراز آوردی نافه آهوی چین را بطراز آوردی

2 ماه و خورشید سر از چنبر حکمت نکشند تا کمندی بکف از زلف دراز آوردی

1 مه جبینان جهان خاک و تو خود افلاکی دو جهان زهر بکام من و تو تریاکی

2 ناز اگر هست چمن تو چمن آرا بمثل حسن اگر هست فلک تو فلک الافلاکی

1 مرا بساخت میخانه تا که راهی هست گمان مکن که مرا ره بپادشاهی هست

2 از آن زمان که گشودم دو چشم برویت دو دیده کور اگر بر کسم نگاهی هست

1 دیدی دلا که عهد شباب و طرب نماند آن نقشهای مختلف بوالعجب نماند

2 نخلی بود جوانی و او را رطب طرب پیری شکست شاخش و بروی رطب نماند