مردم ایدون همانا از ملک‌الشعرا بهار منظومه‌ 110

1 داده‌ام دل تا مرا یک بوسه آن دلبر دهد ور دل دیگر دهم او بوسهٔ دیگر دهد

2 چون مرا نبود دلی دیگر، دهم جان تا مگر بوسهٔ دیگر مرا زان لعل جان‌پرور دهد

1 شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید وز هر کرانه دامن خرگه فروکشید

2 روز از برون خیمه در استاد و جابجای آن سقف خیمه‌اش را عمداً بسوزنید

1 به هوش باشکه ایران تو را پیام دهد ترا پیام به صد عز و احترام دهد

2 ترا چه گوید: گوید که خیر بینی اگر به کار بندی پندی که باب و مام دهد