1 نخل قد خم گشته که پرورده دردست بارش دل پرخون و گلش چهرهٔ زردست

2 صدساله وصال تو مرا می‌رسد ای ماه گر مرهم هر خسته به اندازهٔ درد است

3 خاک که ز جولان سمندت شده برباد کان زلف مشوش دگر آلوده گرد است

4 دل کز خرد و صبر و سکون صاحب خیل است از تفرقهٔ عشق تو فرداست که فرداست

5 منسوخ کن حسن دلارام زلیخاست عشق تو که آرام ربای زن و مرد است

6 ای دل حذر از بادیهٔ عشق که چون باد سرگشته در آن ناحیه صد بادیه گرداست

7 ای محتشم آن شمع بتان را چه تفاوت گر اشک تو گرمست و گر آه تو سرد است