دُرد دردت تا به کی نوشیم از جهان ملک خاتون غزل 37

1 دُرد دردت تا به کی نوشیم ما سرّ عشقت تا به کی پوشیم ما

2 دیگ سودای تو را تا پخته ایم ز آتش عشق تو در جوشیم ما

3 تا پیامت آورد باد صبا بر سر ره جمله تن گوشیم ما

4 گرچه چون نی زخم هر دستی خوریم در غم هجر تو خاموشیم ما

5 در فراقت جامه ی جان چاک شد با لباس صبر می پوشیم ما

6 دوش می گفتی شبی بنوازمت بر امید وعده ی دوشیم ما

7 شربت وصلم بده کز جام هجر واله و حیران و مدهوشیم ما

8 بر نمی آییم با درد و غمت چند با هجران تو کوشیم ما

9 ما ز یادت یک زمان خالی نییم گرچه از یادت فراموشیم ما

10 گر همه ملک جهانم می دهند یک سر موی تو نفروشیم ما