1 دردمندی پیش شبلی می‌گریست شیخ پرسیدش که این گریه ز چیست

2 گفت شیخا دوستی بود آن من از جمالش تازه بودی جان من

3 دی بمرد و من بمردم از غمش شد جهان بر من سیاه از ماتمش

4 شیخ گفتا چون دلت بی‌خویش ازینست این چه غم باشد، سزایت بیش از ینست

5 دوستی دیگر گزین ای یار تو کو نمیرد تا نمیری زار تو

6 دوستی کز مرگ نقصان آورد دوستی او غم جان آورد

7 هرک شد در عشق صورت مبتلا هم از آن صورت فتد در صد بلا

8 زودش آن صورت شود بیرون ز دست و او از آن حیرت کند در خون نشست