سخنور چون از حزین لاهیجی غزلیات ناتمام 1340

1 هر چند که دنیاست رَه و ما همه راهی افتاده مرا زورق هستی به تباهی

2 پوشیده شب ظلمت گیتی، گهرم را من چشمهٔ حیوانم و هند است سیاهی

1 ای سلسلهٔ زلف تو بر پای دل ما سودایی خال تو، سویدای دل ما

2 دارد به گریبان تمنا، گل امّید از خار رهت، آبلهٔ پای دل ما

1 ای شور خیالت، نمک زخم جگرها مجنون بیابان سراغ تو، نظرها

2 بی عشق ز دل ها نرود ریشهٔ غفلت خورشید بر آرد رگ خامی، ز ثمرها