آن را که دلش خانهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 10

1 از دل همه ساله درد حاصل باشد از درد گزیر نیست چون دل باشد

2 و آن را که زدرد بی نصیب است چو من هم دل باشد ولیک غافل باشد

1 یا رب تو مرا به ژنده ارزانی دار غم را به من فکنده ارزانی دار

2 تاج و کمر و تخت به سلطان دادی درویشی را به بنده ارزانی دار

1 در دایرهٔ وجود موجود تویی مقصود نگویمت که معبود تویی

2 گر در غزلی نام خط و زلف برم می دان که بهانه است مقصود تویی