آنکه شور صد قیامت بود با خلخال او از جویای تبریزی غزل 992

1 بس که بگذارد زشرم آن مه جبین آیینه را همچو آب از دست ریزد بر زمین آیینه را

2 پاک طینت قانع است از صاف لذتها به درد موم باشد خوبتر از انگبین آیینه را

1 نونهال من چو دید آیینه را از گریبان گل دمید آیینه را

2 خلق خوش با سینهٔ صفای تو است هیچ کس بی رو ندید آیینه را

1 می تپد دل بسکه در هجر گل آن رو مرا مضطرب شد استخوان چون نبض در پهلو مرا

2 حسن معنی تا نمود آیینهٔ زانو مرا شد بلند از هر سو مو نغمهٔ یاهو مرا