1 همان که چشم تو را طرز دل‌ربایی داد دل مرا به نگاه تو آشنایی داد

2 پس از شکستن دل کام دادی‌ام آری به تن درست نباید که مومیایی داد

3 به یاد شمع رخت آهی از دلم سر زد که در دل شب تاریک روشنایی داد

4 نهاد عمر من آن روز زد به کوتاهی که کام بوالهوسان زلفت از رسایی داد

5 چه شاهدی تو که زاهد به یک کرشمهٔ تو متاع تقوی و کالای پارسایی داد

6 کجا به شاهی کونین سر فرود آرد کسی که عشق تواش منصب گدایی داد

7 اگر نه با تو یک پرده‌اش فلک پرورد پس از برای چه گل بوی بی وفایی داد

8 چنان ز زلف تو مرغ دلم به دام افتاد که گر بمیرد نتوانمش رهایی داد

9 سزای من که دمی خرم از وصال شدم هزار مرتبه عشق از غم جدایی داد

10 به صیدگاه محبت دل فروغی را غزال چشم تو ذوق غزل سرایی داد