1 آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوست جانانش همیخوانم و جان خود همه اوست
2 خیزد شرر از آتش و چون در نگری روشن شودت ازین که آن خود همه اوست
1 ایدل گرت شناختن راه حق هواست خود را بدان که عارف خود عارف خداست
2 غم ره مده بخویشتن ار وقت خوش نماند زیرا که وقت فوت شد اما خوشی بجاست
1 مرا ز جور تو ای روزگار سفله نواز بسیست غصه چگویم که قصه ایست دراز
2 بناز میگذرانند عمر بیهنران هنروران ز تو افتاده اند در تک و تاز