کسی که ملک دلش کرد از امیرعلیشیر نوایی غزل 119

1 کسی که ملک دلش کرد خیل غم تاراج پی عمارت آن غیر باده نیست علاج

2 جنون و عشق بتان باعثم به رسوائیست کجاست می که مهیا شدست مایحتاج

3 به کوی عشق میان گدا و شه فرق است که پیش یار خود آن یک سرافکند این تاج

4 عوض به جام می لعل چیست ملک دلم چه جوهر است که هستش بها به ملک خراج

5 بیا به میکده زاهد که می معالج شد ترا به خبط دماغ و مرا به ضعف مزاج

6 چو فانی آمده محتاج و تو به حسن غنی زکات را به سپارش نباشدش محتاج