آن کس که به معصیت فرو رفته از قدسی مشهدی رباعی 428

1 داده عشقم باده نابی که می‌سوزد مرا خورده‌ام از جام خضر آبی که می‌سوزد مرا

2 شب فغانم رفته بود از یاد مطرب صبح‌دم زد به تار چنگ مضرابی که می‌سوزد مرا

1 در جلوه‌گری چون تو کسی یاد ندارد نادر بود آن شیوه که استاد ندارد

2 بی سعی تو گیراست خیال سر زلفت این دام روان حاجت صیاد ندارد

1 کرده بیهوشم خیال آن دو چشم می‌پرست همتی ای باده‌پیمایان که کارم شد ز دست

2 بر سر مال جهان سودای درویش و غنی دست چون بر هم دهد؟ این تنگ‌چشم، آن تنگ‌دست