آنی که پای تا به سرت عجب طاعت از عرفی شیرازی غزل 45

1 آنی که پای تا به سرت عجب طاعت است شب زنده داریت بتر از خواب غفلت است

2 خواهی به کعبه رو کن و خواهی یه سومنات دل بد مکن که شش جهت از بهر طاعت است

3 بیرون بود حلاوت و تلخی و مدح و ذم رد و قبول با همه از روی عادت است

4 احباب را سلام و دعایی ضرور نیست این شیوه ها وسیله ی مهر و محبت است

5 غافل مرو که تا در بیت الحرام عشق صد منزل است و منزل اول قیامت است

6 عرفی مخوان به شاعر بی فضل شعر خویش نزد حکیم بر که نه شعر است، حکمت است