کسی که پرتو انوار لامکانی از کمال خجندی غزل 213

1 کسی که پرتو انوار لامکانی یافت فراغت از همه آشوب این جهانی یافت

2 به ذرهای نخرد های و هوی سلطانان دلی که بر در حق راه پاسبانی یافت

3 فروتنی کن اگر سر فرازیت باید چو پشت خوشه خم از بهر سرگرانی یافت

4 نماز و طاعت پیری طریق ناکامی است خوشا سعادت شخصی که در جوانی یافت

5 اگر چه همچو سکندر رسید بر ظلمات ولی چه سود که خضر آب زندگانی یافت

6 بگو که گنج سخن از که بافتی تو کمال به بمن همت برهان کیمیائی یافت