آنکه در شور آورد شوریده از سلیم تهرانی غزل 201

1 آنکه در شور آورد شوریده حالان را می است ناله ی نی بر دل آشفتگان تیر نی است

2 گر غمی داری، میی دارم که زنگ از دل برد صیقل آیینه ی آشفتگان موج می است

3 وعده ی وصل آن گل رعنا به فردا می دهد هیچ کس اما نمی داند که آن فردا کی است

4 ای جرس غافل مشو از خود که همچون رهزنان کاروان مصر را چشم زلیخا در پی است

5 پای در گل مانده در گیلان مرا، ورنه سلیم در فراق ری دلم ویران تر از شهر ری است