آنکه میخانه ز انداز نگاهش از جویای تبریزی غزل 175

1 آنکه میخانه ز انداز نگاهش طرح است دیدهٔ چون نقش قدم بر سر راهش طرح است

2 ناز بر دیدهٔ خورشید پرستان دارد حلقهٔ زلف که بر روی چو ماهش طرح است

3 می توان گشت به گرد سر او کز شوخی دام صد فتنه ز هر موی کلاهش طرح است

4 مغز در سر مه نو را شده آشفته مگر بیت برجستهٔ ابروی سیاهش طرح است

5 قوت آه کشیدن نبود جویا را بسکه بر گردن او بار گناهش طرح است