آنروی که اوج حسن از امیرعلیشیر نوایی رباعی 32

1 ای از بهار حسن تو بر چهره‌ام گلزارها در سینه زان گلزارها دارم خلیده خارها

2 از نیش هجرش متصل کو رشته جانم گسل چون دوخت نتوان چاک دل زان سوزن و زین تارها

1 در دلم تیرگی از فرقت مشکین‌خالیست که ازو هر نفسم آمده مشکل خالیست

2 مرغ دل کش نبود بال به سوی تو پرد چه عجب از غم این دلشده فارغ بالیست

1 ز تب مباد صداعی بدان جوان یارب که صدقه سرش این پیر ناتوان یارب

2 ز هجر یارب و افغانم از فلک بگذشت توام خلاص نمایی ازین فغان یا رب