قدیم و محدث از شیخ محمود شبستری گلشن راز 47

1 ز من بشنو حدیث بی کم و بیش ز نزدیکی تو دور افتادی از خویش

2 چو هستی را ظهوری در عدم شد از آنجا قرب و بعد و بیش و کم شد

1 به نام آن که جان را فکرت آموخت چراغ دل به نور جان برافروخت

2 ز فضلش هر دو عالم گشت روشن ز فیضش خاک آدم گشت گلشن

1 هر آن چیزی که در عالم عیان است چو عکسی ز آفتاب آن جهان است

2 جهان چون زلف و خط و خال و ابروست که هر چیزی به جای خویش نیکوست