1 حور چشمان ملایک منظرند آن که بر عذرا دل از ما می‌برند

2 زین هوس ناکان‌ِ تر دامن چو گل نیستند این‌ها گروهی دیگرند

3 می از آن خم‌خانه کایشان می‌کشند پس بدان پیمانه کایشان می‌خورند

4 شوق می‌آرند و حالت می‌کنند روح می‌بخشند وجان می‌پرورند

5 عقل را از خانه بر در می‌نهند پرده ناموس و نامش می‌درند

6 نفس را دستار در گردن‌کشان از سر بازار بر می‌آورند

7 پارسایان را خراباتی کنند گر شبی بر خیل ایشان بگذرند

8 در حریم راستانِ پاک‌باز اهلِ دل إلّا به حرمت ننگرند

9 بر کمالِ حسنشان صاحب‌دلان چون نزاری هر زمان واله‌ترند