بلبل گویای این از هاتف اصفهانی دیوان اشعار 13

1 بلبل گویای این باغ آذر از دور سپهر لب فروبست از نوای زندگی ناگاه آه

2 ناگهان دم درکشید از بذلهٔ دلکش دریغ عاقبت خاموش گشت از نغمهٔ دلخواه آه

3 دامن صحبت کشید از چنگ اهل دل فسوس ظل رحمت برگرفت از فرق اهل الله آه

4 صبح او گردید شام از گردش انجم فغان روز عالم شد سیاه از دور مهر و ماه آه

5 رشتهٔ آمال ما زان در فاخر بس دراز رشتهٔ عمر وی آمد لیک بس کوتاه آه

6 کرد تنها عزم ره وز دوستان کس را نبرد خاصه چون من چاکری با خویشتن همراه آه

7 راز دل ناگفته چشم از محرمان پوشید و رفت کس ز راز آن دل آگه نشد آگاه آه

8 چرخ روبه باز کردش طعمهٔ گرگ اجل شد زبون شیری چو او در چنگ این روباه آه

9 یوسف افتاد ار به چاه آخر ز چاه آمد برون یوسف من ماند تا آخر زمان در چاه آه

10 چون سوی جنت به پرواز آمد اندر ماتمش بر فلک رفت از دل و جان گدا و شاه آه

11 کلک هاتف از پی تاریخ سال رحلتش زد رقم از بلبل گویای این باغ آه آه