شب از حکیم نزاری قهستانی مثنوی روز و شب 19

1 شب دامن دراز کوته رای سر بیچارگی فگند به پای

2 عاجز آمد ز حجت آوردن تاب بسیار داد بر گردن

3 سر تسلیم عاقبت بنهاد گفت با آفتاب از سر داد:

4 «تو به رتبت فرد ز من زانی که لقب تاش شاه ایرانی

5 نیست اینجا دگر مجال سخن منقطع شد مقالت تو و من

6 هریک اکنون به وسع و طاقت خویش شیوه ای نیز بر سیاقت خویش

7 پیش گیریم و مدح شاه کنیم روی در سایۀ الٰه کنیم

8 من و تو هر دو دستیار شویم خدمتی را مگر به کار شویم

9 کمر بندگی چنان بندیم که چو جان بر میان مان بندیم

10 تو به روی و به رای مانندی به کلاه و قبای مانندی

11 من و شبرنگ شاه همرنگیم هردو با کوه قاف هم تنگیم

12 او سبک خیز و من گران جانم من چو او سیر کرد نتوانم

13 تو چو اقبال او جهانگیری زان چنین بر فلک مکان گیری

14 اوج رفعت ز قدر او داری قلب روشن ز صدر او داری

15 زو بیاموختی دُر افشانی من چه گویم دگر تو خود دانی

16 گر نه از فیض رای او بودی روی تو کی چنین نکو بودی؟»