1 ضرورت خود یقینست این و آن را که کس دشمن ندارد دوستان را
2 بداند، هر که او آگاه باشد که دلها را به دلها راه باشد
3 درستانی، که عشق راست ورزند چو بید نو بهر بادی نلرزد
1 از ما به فتنه سرمکش، ای ناگزیر ما که آمیزشیست مهر ترا با ضمیر ما
2 ما قصهای که بود نمودیم و عرضه داشت تا خود جواب آن چه رساند بشیر ما
1 پس از مشقت دوشین که داشت گوش امشب؟ که من به کام رسم زان لب چو نوش امشب
2 کشیدهایم بسیبار چرخ، وقت آمد که چرخ غاشیهٔ ما کشد به دوش امشب
1 تا قلندر نشوی راه نیابی به نجات در سیاهی شو، اگر میطلبی آب حیات
2 موی بتراش و کفن ساز تنت را از موی تا درین عرصه نگردی تو بهر مویی مات