صبح را لمعهٔ نور از ید بیضای از حزین لاهیجی غزل 229

1 صبح را لمعهٔ نور از ید بیضای دل است آتش طور، فروغ رخ موسای دل است

2 چهره، حوران بهشتی عبث آراسته اند چشم صاحب نظران محو تماشای دل است

3 پای هشیار نه، ای پیک خیال رخ دوست سینه تا دیده، پر از باده ی مینای دل است

4 قطرهٔ اشک مرا ای گل تر خوار مبین این گرانمایه گهر، زاده ی دریای دل است

5 چه عجب گر شنوی بوی کباب از سخنم نفسم سوختهٔ آتش سودای دل است

6 در خرابات خم بادهٔ پر زور یکیست مستی نه فلک از ساغر صهبای دل است

7 غیر مجمر نکند جای دگر، گرم سپند سینه ی سوختگان، منزل و مأوای دل است

8 خبر از لیلی سرگشته ی خود باز نیافت سالها شدکه جنون بادیه پیمای دل است

9 زاب حیوان غمت ، زندهٔ جاوید شدیم کمترین معجزهٔ عشق تو احیای دل است

10 می شناسد همه کس طرز نوای تو حزین دم جان بخش زدن کار مسیحای دل است