ماه را ماند رخش ناکاسته از ادیب صابر غزل 42

1 ماه را ماند رخش ناکاسته زلف چون شب ماه را آراسته

2 سرو بالایی که چون بالای او باغبان یک سرو ناپیراسته

3 تا مرا سودای آن مه در سر است ماه را مانم ولیکن کاسته

4 در نشست و خاست چون سرو است و مه فتنه ای زان سرو و مه برخاسته

5 از همه خوبان دل او را خواسته است هم دلش دارم فدا هم خواسته