نقاب از زلف مشکین چون از آشفتهٔ شیرازی غزل 489

1 نقاب از زلف مشکین چون به روی چون قمر بندد حجابی از شب تیره به روی روز بربندد

2 کند چنبر چو زلف عنبرین باده هلال آن مه تو گویی چنبری بر گردن شمس و قمر بندد

3 میان و موی او را فرق نتوانم ز باریکی مگر آن دم که بر قتلم ز روی کین کمر بندد

4 به شوق خرمنی کز برق گرد دشت می‌گردد مرا خرمن ز شوق سوختن ره بر شرر بندد

5 کشیده لشکری از خط زهر سو ترک چشم تو کز این جادو به روی مردمان راه نظر بندد

6 خط سبزت عبث بر آن لب شیرین نپیوسته بلی طوطی زند پرتا که خود را بر شکر بندد

7 رخت خواندم گل کابل قدرت را سروی از کشمر که نتواند کسی تشبیه زاین دو خوب‌تر بندد

8 گل کابل کجا آید میان انجمن خندان کمر کی در میان خلق سرو کاشمر بندد

9 به جز تو سجده بر رویی نمی‌آرم که چشمانم نظر از تو نمی‌گیرد که بر جای دگر بندد

10 تویی کعبه تویی قبله تویی مقصد ز بیت الله خلیفه جز تو نبود حق که بر خیر البشر بندد

11 حدیث زلف او گفتم ز شعرم بوی خون آید بلی در ناف آهو نافه از خون جگر بندد

12 گریزد در پناه حضرتت آشفته در محشر در آن معرض که آتش راه را بر خشک و تر بندد