نشان هستی من چون حباب پیرهن از سلیم تهرانی غزل 328

1 نشان هستی من چون حباب پیرهن است ز ضعف، بند قبای من آستین من است

2 مکن ز سایه ی دیوار خویش ما را دور که آشیانه ی ما چشم زخم این چمن است

3 دلم به سینه ز آسیب نفس ایمن نیست که گرگ یوسف ما را درون پیرهن است

4 چگونه در صف مردان عشق پای نهی که جان عزیز ترا چون چراغ بیوه زن است

5 همیشه چشم بدی در قفای خود داریم غبار قافله ی ما ز خاک راهزن است

6 چو نیست نغمه ی سازی، شراب نتوان خورد که نان خشک به از آب خشک حرف من است

7 چه گنج ها که نثار سخن شهان کردند اگر زمانه دگر شد، سخن همان سخن است

8 سلیم، ذوق خموشی مرا ز کار انداخت دلم ز قطع نفس همچو دلو بی رسن است