عاشقان را چو صلا جانب می از قاسم انوار غزل 301

1 عاشقان را چو صلا جانب می خانه زدند آتشی بود که اندر دل دیوانه زدند

2 در تمنای تو عشاق ز پای افتاده مست گشتند و ز مستی کف مستانه زدند

3 عکس ساقی چو درین باده صافی افتاد عاشقان در هوست ساغر و پیمانه زدند

4 عالم آشفته شد،ای دوست، دگر باره،چه بود؟ زلف میگون تراباز مگر شانه زدند؟

5 هر سخن کز صفت شمع جمالت گفتند آتشی بود که در باطن پروانه زدند

6 شرمشان نامد از آن یار،که در عین غرور طعنهایی که بر آن عاشق فرزانه زدند؟

7 قاسمی،بنده آن راه روانم که ز شوق قدم صدق درین بادیه مستانه زدند