محبتی که میان از حکیم نزاری قهستانی غزل 215

1 محبتی که میان من و تو موجود است پس از من و تو بماند که پیش ما بوده ست

2 ز ابتدای ازل تا به انتهای ابد قضا به حکم مرا با تو عشق فرموده ست

3 هنوز دیده ی معنی نکرده بودم باز که گوش جان من آوازه ی تو بشنوده ست

4 وجود گو زِ مسافت مجاهدت می کِش چو از ملازمت تن روان برآسوده ست

5 همین بس است که خشنودی تو حاصل شد خدای خشم نگیرد چو دوست خوشنودست

6 ز عشق بود کجا خدای عقوبت کند که ماخوذست

7 پس از قیامت محشر هزار سال دگر اگر به هوش درآیم هنوز بس زودست

8 کمال حسن تو چندین ز بی قراری ماست ایاز را همه عزّت ز عشقِ محمودست

9 به اولین قدم ار سر رود نزاری را کسی که از تو زیان کرده است برسودست