بی لب لعلش کباب در نمک خوابیده ایست از جویای تبریزی غزل 324

1 می کنند احباب بی معنی مکدر سینه را عکس طوطی سبزهٔ زنگار بس آیینه را

2 دیدنت از غم بپردازد دل بی کینه را روی خندانت کند صیقل گری آیینه را

1 در سینه نیست دل به خدا ره نبرده را نسبت مده به حضرت دل خون مرده را

2 افتادگی خوش است که در روز بازخواست بیم حساب نیست به خود ناسپرده را

1 هر قدر زور آورد عشقت شکیباییم ما شمع سان در سوختنها پای بر جاییم ما

2 کس زحال تیره روزان جنون آگاه نیست همچو شب در خود نهان از جوش سوداییم ما