1 خط ز رخت سر کشید سرکشی ای گل بس است وقت نوازش رسید ناز و تغافل بس است

2 نخل تو شد میوهٔ ریز از تو ندیدم بری جامه چو گل میدرم صبر و تحمل بس است

3 در ره مرغ دلم حلقه مکن زلف را بر سر سرو قدت حلقهٔ کاکل بس است

4 سایه ز خود گو ببر غیر تو گر خود هماست چتر همایون گل بر سربلبل بس است

5 تا ز نشاط افکنم غلغله در بزم انس از می نابم به گوش یک دو سه غلغل بس است

6 چند کشی محتشم بار تکبر ز خلق پشت تحمل خمید عجز تنزل بس است