چراغ دودهٔ مجد و علا امام از جویای تبریزی غزل 969

1 چراغ دودهٔ مجد و علا امام حسین فروغ دیدهٔ شیر خدا امام حسین

2 غریق لجهٔ کرب و بلا، شه مظلوم شهید تشنه لب کربلا امام حسین

3 بسی چشیدی از اشرار ز هر محنت و غم بسی کشیدی از اغیار یا امام حسین

4 چها رسید ز بیداد و جو زادهٔ هند به پارهٔ جگر مصطفی امام حسین

5 فروغ عالم امکان ز نور گوهر اوست چراغ انجمن کبریا امام حسین

6 غبار مرقد او نور چشم عافیت است بس است درد دلم را دوا امام حسین

7 مدار چم نکویی ز آسمان جویا ببین که چرخ چها کرد با امام حسین