عمری که مردِ عاشق از حکیم نزاری قهستانی غزل 428

1 عمری که مردِ عاشق بی دوست می گذارد هرگز روا نباشد کز زندگی شمارد

2 بی ذکرِ او وبال است گر یک سخن بگوید بی یادِ او حرام است گر یک نفس برآرد

3 حاسد به طعنه گوید کز دوست می شکیبد من می روم و لیکن بختم نمی گذارد

4 سنگین دلان بخندند از بی قراریِ ما رضوان اگر ببیند رویِ تو حالت آرد

5 گر تلخ گفت شیرین فرهاد می پسندد ور زهر می فرستد چون نوش می گوارد

6 قاضی چه کار دارد با اعتقادِ عاشق گو از پسِ قضا رو گر شرع می گذارد

7 در آتشِ جدایی بس معجزی نباشد بر آبِ چشمِ عاشق گر سیلِ خون ببارد

8 با آن که در حضورم اثبات جهل باشد پنداشتم به غیبت کز ما خبر ندارد

9 تنها مرو نزاری زیرا کسی بباید کو را به ما نماید ما را بدو سپارد