‌سر نامه بنوشت نام از سلمان ساوجی فراق نامه 11

1 ‌سر نامه بنوشت نام خدای خدای جهانداور رهنمای

2 رسانندهٔ عاشقان را به کام رهانندهٔ بستگان را ز دام

3 نگارندهٔ گلشن لاجورد برآرندهٔ گنبد سالخورد

4 فروزندهٔ شمع و ناهید مهر فرازندهٔ طاق مینا سپهر

5 هزار آفرین باد بر جان تو خداوند عالم نگهبان تو

6 ز چشم بدان ایزدت گوش دار هوای غریبی تو را سازگار

7 همه ساله بخت تو بادا جوان مبیناد باغ بهارت خزان

8 از این دامن از خود برافشانده‌ای ز کام دل خود جدا مانده‌ای

9 ازین عاشق صادق مستهام تو را می‌رساند دعا و سلام

10 اگر من حدیث فراقت کنم و یا قصه اشتیاقت کنم

11 همانا که با تو نگوید رسول دل نازک تو گردد ملول

12 قلم خواست تا شرح غوغای تو نویسد، ولی سر سودای تو

13 کجا گنجد اندر زبان قلم؟ که بادا سیه، دودمان قلم!

14 میان من و تو ز دلبستگی جدائی فزون کرد پیوستگی

15 کسی کز مراد دل خود جداست اگر پادشاهی کند بینواست

16 تو دانی که من پادشائی خویش بزرگی و کار و کیائی خویش

17 به یک سو نهادم گزیدم تو را به خوناب دل پروریدم تو را

18 در آخر مرا خوار بگذاشتی دل از من به یکباره برداشتی

19 برانم که پاداش من این نبود خطائی اگر رفت، چندین نبود

20 کنون روز و شب دیده دارم به راه که تا کی بر آید درخشنده ماه

21 شب تار هجران به پایان رسد تن بی‌روایم به جانان رسد

22 دهم هر نفس بوسه بر پای باد که باد آمد و بوی زلف تو داد

23 هر آن برق کان از دیارت جهد دو چشم مرا روشنائی دهد

24 اگر ناله مرغم آید به گوش بزاری ز جانم برآید خروش

25 که من دانم این ناله و آه سرد نیاید به غیر از دلی پر ز درد

26 ندارم به غیر از خیالت هوس مرادم به گیتی همین است و بس

27 شب و روز می‌خواهم از بی‌نیاز که چندان امانم ببخشد که باز

28 ز روی توام خانه گلشن شود به نور توام دیده روشن شود

29 بیا رحم کن بر جوانی من ببخشای بر ناتوانی من

30 کنون از همه چیز باز آمدم تو باز آ که من نیز باز آمدم

31 گر چه حدیث مرا نیست بن مبادا که گردی ملول از سخن

32 حدیث ملولان فزاید ملال پراکنده گوید پراکنده حال

33 در اندیشه شاه ناگه گذشت که باید بساط سخن در نوشت

34 بر آن نامه بر مهر شاهی نهاد بر آن ره نورد سخن سنج داد

35 سخندان محرم بریدی گزید که با باد در چابکی می‌پرید

36 که این نامه، ای قاصد نامور به آن قاصد جان مشتاق ببر

37 برید سخندان زمین بوسه داد روالن گشت و افتاد در پیش باد

38 ز گرد ره آمد چو باد بهار ره آوردی آوردش از شهریار

39 سهی سرو چون نامه شاه دید روان جست چون باد و پیشش دوید

40 بر آن نامه بس در و گوهر فشاند به گوهر چو چشم خودش در نشاند

41 سر و پای آن نامه را بوسه داد ز دستش ستد نامه بر دل نهاد

42 همین کان سر نامه را باز کرد ز مژگان گهر باری آغاز کرد

43 گشادش به صد ناز چون چشم یار که صبحی گشاید ز خواب خمار

44 سواد حروفش پر از نور بود بیاضش پر از در منثور بود

45 شکن بر شکن همچو زلف بتان که در هر شکن داشت صد دل نهان

46 به سطری کز آن نامه می‌خواند ماه به یک حرف می‌کرد صد بار آه

47 پشیمان از آن کرده خویش بود پشیمانی آنگه نمی‌داشت سود

48 به خود بر تن خویش بیداد کرد برین داستانی جهان یاد کرد

49 ازین پیش خوش طوطئی نغز گوی به گفتار از اهل سخن برده گوی

50 قضا را بدست لطیفی فتاد به گفتار نغزش دل و هوش داد

51 ز پولاد چین ساختش خانه‌ای در آن خانه بنهاد هر دانه‌ای

52 برایش نبات و شکر می‌خرید به خوشتر نباتیش می‌پرورید

53 حسد برد بر حال او روزگار شدش لقمه عافیت ناگوار

54 به دل گفت چندین درین تنگنای چرا باشم آخر بدین پر و پای؟

55 چه گفتم که بود آن سخن ناپسند که هستم به زندان آهن به بند؟

56 فراخ است روزی و روی زمین چه باشم در این خانه آهنین؟

57 چو این رای بد با خود اندیشه کرد برون رفتن از جای خود پیشه کرد

58 به بومی شد آن طوطی بلهوس که از بوم ناشناختش باز کس

59 نخوردی بجای برنج و شکر بجز ریزه سنگ و خون جگر

60 متاعی که او داشت نخرید کس سخن هر چه او گفت نشنید کس

61 چو حالش ز نعمت به محنت کشید بجز بازگشتن طریقی ندید

62 به زحمت سفر کرد و راحت گذاشت در آخر بدانست که اول چه داشت

63 بجائی که وقتت خوش است ای پسر نمی‌بایدت کرد ز آنجا سفر

64 مکن دولت عافیت را رها مینداز خود را به خود در بلا

65 مکن دست آز و هوس را دراز به چیزی که بخشیده‌اندت بساز

66 اگر مور را آز کمتر بدی چرا پایمال همه کس شدی؟

67 گل رفته از بوستان چون شنید نسیم صبا از گلستان دمید

68 همی خواست کاید به باغ و بهار ولی داشت از شرم در پای خار

69 به ناچار بشکست بازار خویش دگر باره آن رنجش آورد به پیش

70 نه بر جای خود نازی آغاز کرد سر قصه‌های کهن باز کرد

71 دوات و قلم و خواست آن مه چو تیر ز مشک ختن زد رقم بر حریر

72 ستردی همه سرنوشت قلم همی شست خونی به خون دم به دم

73 چو سطری نوشتی به خون جگر صنم هم به مژگان خوناب تر

74 نخست آفرین کرد بر دادگر بر آن آفریننده ماه و خور

75 که حسن رخ دلبران او دهد هوی در دل عاشقان او نهد

76 کسی درنبندد دری کو گشود ز کاری که کرد او پشیمان نبود

77 مه ارداشتی اختیاری به کف نرفتی به برج و بال از شرف

78 کسی را جز او در میان نیست دست از و دان جز او را مدان هرچه هست

79 ازو رحمت و فضل بادا نثار شب و روز بر حضرت شهریار

80 خداوند دیهیم و تخت مهی شهنشاه اقلیم فرماندهی

81 بر آرنده آفتاب از نیام نماینده فر و احشام شام

82 به صبح حبیبان که آن روی تست به شام غریبان که آن موی تست

83 به خاک کف پات یعنی سرم که از خاک پای تو در نگذرم

84 کمین بنده برگرفته ز راه رساننده بر واج خورشید و ماه

85 از آن پس که بر مه سر افراخته به خاک سیاهش در انداخته

86 چو خورشید بودم منت در حضور کنون ذره وارم ز خورشید دور

87 چو شاخ گیا کو نیابد هوا چو ماهی که از آب گردد جدا

88 ز هجران روی تو پژمرده‌ام تو باقی بمانی که من مرده‌ام

89 تو تا همچو ابرم برفتی ز سر ز برگ رزان هر دمم خشکتر

90 مگر سایه‌ای بر سر آری مرا دگر تازه‌ و تر برآری مرا

91 مرا جان برای تو باشد عزیز وگرنه ملولم من از عمر نیز

92 به چشم تو می‌بندم از دیده خواب همیشه خیال تو جویم در آب

93 به شب ناله‌ام بر ثریا رسد ز مژگان سرشکم به دریا رسد

94 شبی نلتفت گر ز حالم شوی ز صد ساله ره ناله‌ام بشنوی

95 اگر بی‌وفایند ارباب حسن درین حسن روی مرا باب حسن

96 مخوان خوب را بی‌وفا کان خطاست که خود پیش من حسن، حسن وفاست

97 سگ و بی‌وفا هر دو پیشم یکی است مرا بی‌وفا خواندنت شرط نیست

98 نه کنج رفت بد عهد را سگ مخوان که گر بشنود سگ بر آرد فغان

99 که سگ حق نعمت شناسد نکو ولی هیچ حقی نمی‌داند او

100 شبی وقت گل بودم اندر چمن می و شمع بودند شب یار من

101 شنیدم که پروانه با بلبلی که می‌کرد از عشق گل غلغلی

102 همی گفت کاین بانگ و فریاد چیست؟ ز بیداد معشوق این داد چیست؟

103 چو بلبل شنید این، نالید زار که من تیره روزم تویی بختیار

104 تو را بخت یار است و دولت رهی که در پای معشوق جان می‌دهی

105 به روز من و حال من کس مباد که یارم رود پیش چشمم به باد

106 بباید برآن زنده بگریستن که بی‌یار خود بایدش زیستن

107 مرا زندگانی برای تو باد اگر من بمیرم بقای تو باد

108 چو در نامه احوال خود باز راند فرستاده شاه را پیش خواند

109 رخ و دیده مالید بر پای او زر افشاند و گوهر به بالای او

110 سر نامه بوسید و پیشش نهاد حکایت ز هر گونه می‌کرد یاد

111 که گر بر درش جای خود دیدمی بر این نامه خود را بپیچیدمی

112 چو گرد آمدی با تو این خاکسار بر آن درگر از من نبودی غبار

113 دگر بار گفتش که ای چاره ساز مگیر از من خسته دل پای باز

114 تو می‌آیی و می‌روم زین سپس که پیشم گرامی‌تری از نفس

115 به آمد شدت زنده است این بدن گر آمد شدن کم کنی وای من

116 برو که آفریننده یار تو باد خلاص من از رهگذار تو باد

117 از آن ماهر و قاصد اندر گذشت چو با وزان شد در این پهن دشت

118 روان پشت بر آفتاب بهار رخ آورد در سایه کردگار

119 چو برق دمان هر نفس می‌جهید در و دشت و کهسار را می‌دوید

120 بیامد دوان تا در شهریار چو خرم نسیمی به باغ بهار

121 چو بر تخت روی شهنشاه دید تو گفتی که بر آسمان ماه دید

122 سریر شهنشاه را بوسه داد زبان دعا و ثنا برگشاد

123 که شاها خدای تو یار تو باد مرا دل اندر کنار تو باد

124 مرا آن نامه را پیش تختش نهاد ملک برگرفت و بر آن بوسه داد

125 چو بگشود آن نامه را شاه سر چو برگ سمن کردش از ژاله تر

126 ببارد بر سرخ گل اشک زرد وزان سنبلستان خط آب خورد

127 چو پیغام کدش ز لب پیش او نمک ریخت پندار بر ریش او

128 قرار و شکیب درونش نماند زمانی مجال سکونش نماند

129 ز دل آتش دیگرش بر فروخت در افتاد و اسباب صبرش بسوخت

130 هوای دلش آن سخن تازه کرد همان عهد و مهر کهن تازه کرد

131 دگر باره زد رای کلک و دوات دلش کرد سودای کلک و دوات

132 به نامه نوشتن قلم برگرفت قلم وار سودایی از سر گرفت

133 بر آمد ز سوداش جان دوات سیه شد همی دودمان دوات

134 قلم را ز سر بر تراشید پا بنام خداوند بی‌انتها

135 چو دیباچه حمد حق شد تمام شخنشاه کرد ابتدای سلام

136 سلامی که جان را روان می‌دهد به بوی خوشش یار جان می‌دهد

137 سلامی که غلامیش باد بهار سلامی سیاهیش مشک تتار

138 سلامی چو باد صبا در چمن که خیزد ز برگ گل و نسترن

139 بر آن طلعت کامرانی من بر آن حاصل زندگانی من

140 چو خورشید تابان مبارک نظر چو صبح دلفروز فرخ اثر

141 نگار چگل، زبده آب و گل چه آب و چه گل؟ سر به سر جان و دل

142 نیازم به دیدار توست آنچنان که باشد تن بی‌روان را به جان

143 به روز غریبان بی‌رگ و جا به سوز یتیمان بی‌دست و پا

144 به فریاد مظلوم در نیمه شب به نومیدی جان رسیده به لب

145 کزین بیش در درد دوری مرا مدارا مفرما صبوری مرا

146 همین دم دو اسبه شتابی مگر وگرنه مرا در نیابی دگر

147 گذر کن که دوری به غایت رسید نظر کن که وقت عنایت رسید

148 گرم هست عیبی بدان کم نگر وگر رفت سهوی از آن درگذر

149 ز سوز دلم آتشی درگرفت در افتاد و گیتی سراسر گرفت

150 نظامی که امروز حسن تو راست بدان کز پریشانی حال ماست

151 از آن سرو است چنین سر فراز که پروردش این جوی چشمم بناز

152 اگر نیستی در پی‌ات چشم من تو نشناختی پایه خویشتن

153 تو این آبرو گر ز خود دیده‌ای همانا که این قصه نشنیده‌ای