رخت آیینه را لبریز صاف از جویای تبریزی غزل 557

1 رخت آیینه را لبریز صاف نور می سازد شرر را در دل خارا چراغ طور می سازد

2 دل اهل ریا از ترک دنیا تیره می گردد سحر را چشم پوشیدن شب دیجور می سازد

3 ز دونان بیشتر اهل بصیرت در تعب باشند مگس با چشم مردم خویش را زنبور می سازد

4 علاج چرخ کج رو پشت دست همتم داند کمان سخت را سرپنجهٔ پرزور می سازد

5 ز خود دوری گزین باشد زنزدیکان او گردی به خود نزدیکیت از بزم جانان دور می سازد

6 به عنوان کنایه ریزه خواینهای غیر امشب ز غیرت خاطرم را محشور زنبور می سازد

7 نباشد بی سبب آمیزش می با کدو جویا مزاج خشک مغزان را می انگور می سازد