1 مویم آخر جز از سپید نگشت گر چه اول جز از سیاه نرست

2 رنگ آن سرخ هم نشد گر چند مردم آن را به خون دیده بشست

3 مرد را چون سپید گردد موی تن چو موی سپید گردد سست

4 نادرستی بودش رنگ دوم چون درستیش بود رنگ نخست

5 تن بنه مرگ را حرص خلود از دل خویشتن برون کن چست

6 موی چون نادرست گشت بدان که نمانده است جای موی درست

7 دوزخ جاودانه جست آن کس کز جهانی عمر جاودانی جست

8 پند این مستمند بشنو نیک دل بر آن نه که آن سعادت توست