زبون خلق ز خلق نکوی خویشتنم از رهی معیری غزل 14

1 زبون خلق ز خلق نکوی خویشتنم چو غنچه تنگدل از رنگ و بوی خویشتنم

2 به عیب من چه گشاید زبان طعنه حسود که با هزار زبان عیب‌جوی خویشتنم

3 مرا به ساغر زرین مهر حاجت نیست که تازه روی چو گل از سبوی خویشتنم

4 نه حسرت لب ساقی کشد نه منت جام به حیرت از دل بی‌آرزوی خویشتنم

5 به خواب از آن نرود چشم خسته‌ام تا صبح که همچو مرغ شب افسانه‌گوی خویشتنم

6 به روزگار چنان رانده گشتم از هر سوی که مرگ نیز نخواند به سوی خویشتنم

7 به تابناکی من گوهری نبود رهی گهر شناسم و در جستجوی خویشتنم