1 والاضیاء دین توئی آنکس که آفتاب در پیش رای انورت از ذره کمترست

2 الفاظ دلگشای ترا نزد علاقان اندر مذاق طوطی جان ذوق شکرست

3 دی قطعه ئی بدست من افتاد ناگهان از گفته های تو که بلطف آب کوثرست

4 چون نور یافت چشم رهی از سواد آن دیدم که قطعه نیست یکی بحر گوهرست

5 نی نی صواب نیست یکی بحر خوانمش هر بیت آن که در نگری بحر دیگرست

6 عمرت دراز باد که ملک سخنوری طبع ترا بقوت فکرت مسخرست