1 خوش آنشعر سیه بر پرنیانش بنفشه رسته گوئی ز ارغوانش

2 چو قدش گر بود سروی ببستان نتابد رخ چو ماه آسمانش

3 و گر تابد چو رویش ز آسمان ماه نباشد قد چو سرو بوستانش

4 بچوگان گوی مه بر بود زلفش درین دعوی نه بس شاهد رخانش

5 ز عشقش گر چه خون شد دل ولیکن نمیگویم بجز آرام جانش

6 چه سود ابن یمین را پند چون شد درین سودا زیان نقد روانش